Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ McLAREN (history)
Η ομάδα της McLaren ιδρύθηκε από τον Νεοζηλανδό Bruce Leslie McLaren (Μπρους Λέσλι ΜακΛάρεν) το 1963 με την ονομασία "Bruce McLaren Motor Racing Ltd". Στη Formula-1 αγωνίστηκε για πρώτη φορά στις 22 Μαΐου 1966 (Μονακό), με οδηγό τον ίδιο το McLaren και κινητήρα της Ford.
Η πρώτη νίκη σε αγώνα ήρθε δύο χρόνια αργότερα, στις 9 Ιουνίου 1968, στο Spa (Βέλγιο) με οδηγό και πάλι τονMcLaren. Όμως η ομάδα δέχτηκε ισχυρό πλήγμα όταν το 1970 ο ιδρυτής της σκοτώθηκε σε ατύχημα καθώς δοκίμαζε ένα αγωνιστικό αυτοκίνητο Can-Am, στην αγγλική πίστα Goodwood.
Στη πενταετία 1968-1973 η McLaren κέρδισε συνολικά άλλες 7 φορές με τους Denny Hulme και Peter Revson να πετυχαίνουν πέντε και δυο νίκες αντίστοιχα. Επίσης, ο Peter Revson πήρε τη πρώτη pole position της McLaren (1η θέση στην εκκίνηση) στις24 Σεπτεμβρίου 1972 (Καναδάς). Μετά τον θάνατο του McLaren την ομάδα είχε αναλάβει ο Αμερικάνος Edward "Teddy" Mayer -δικηγόρος στο επάγγελμα και στενός φίλος του Bruce- ο οποίος εξασφαλίζει τη χορηγία της Yardley και καταφέρνει τελικά ότι δεν είχε καταφέρει ο McLaren... να κατακτήσει πανηγυρικά τη κορυφή της Formula-1.
Με τον νεαρό Βραζιλιάνο Emerson Fittipaldi (Έμερσον Φιτιπάλντι)να κερδίζει τρεις αγώνες (Βραζιλία, Βέλγιο, Καναδά) και τον βετεράνο Hulme άλλον ένα (Αργεντινή) η McLaren κατέκτησε το 1974και τους δύο τίτλους (Οδηγών και Κατασκευαστών). Την ίδια χρονιά ξεκίνησε και η χρηματοδότηση της ομάδας από τη Marlboro... μια συνεργασία που έμελλε να κρατήσει 22 ολόκληρα χρόνια!
Η επόμενη χρονιά (1975) βρήκε τη McLaren να τερματίζει τρίτη στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών και τον Fittipaldi δεύτερο στο πρωτάθλημα Οδηγών. Όμως το 1976 η McLaren επανήλθε στους τίτλους με τον νεοεισελθόντα James Hunt (Τζέιμς Χαντ) να δίνει ηρωική μάχη κόντρα στον Lauda της Ferrari καθ' όλη τη διάρκεια της περιόδου. Στον τελευταίο αγώνα, στην ιαπωνική πίστα Mount Fuji, οHunt κατάφερε υπό καταρρακτώδη βροχή να τερματίσει τρίτος και ταυτόχρονα 1ος στη γενική κατάταξη (με ένα μόλις βαθμό περισσότερο από τονLauda). Το 2ο πρωτάθλημα Οδηγών (και ο 3ος τίτλος συνολικά) της McLaren ήταν γεγονός.
Από τον Οκτώβριο του 1977 (όπου ο Hunt κέρδισε στην Ιαπωνία) και για τα επόμενα τρεισήμισι χρόνια η McLaren δεν κατάφερε να ξανακερδίσει αγώνα. Το "ρόδι" τελικά σπάει ο John Watson κερδίζοντας στην αγγλική πίστα Silverstone, τον Ιούνιο του 1981. Αυτή ήταν και η μοναδική νίκη της ομάδας εκείνη τη χρονιά.Όμως η McLaren είχε ήδη μπει σε μια καθοριστική δεκαετία για την ιστορία της, χωρίς να το γνωρίζει ακόμα. Το πρώτο ουσιαστικό βήμα είχε γίνει ένα χρόνο νωρίτερα, όταν το Σεπτέμβριο του 1980 ανέλαβε την ομάδα ο Ron Dennis (Ρον Ντένις). Ο Dennisείχε ήδη μια επιτυχημένη αγωνιστική ομάδα, τη Project Four, που με τα χρώματα τηςMarlboro είχε κατακτήσει τίτλους τόσο στη Formula-2 όσο και στη Formula-3. Η Phillip Morris, στην οποία ανήκει η Marlboro, υπήρξε ο συνδετικός κρίκος για τον ερχομό του Dennis στη McLaren που τελικά κατέληξε στην ένωση των δύο ομάδων σε μία καινούρια, τη "McLaren International Ltd"... ονομασία η οποία διατηρείται έως σήμερα.
Η πρώτη κίνηση του Dennis ήταν να φέρει στην ομάδα νέο σχεδιαστή, το John Barnard, ο οποίος το καλοκαίρι του 1981 παρουσίασε ένα επαναστατικό μονοθέσιο, το MP4... το πρώτο στην ιστορία της Formula-1 με αμάξωμα από σύνθετα υλικά (ανθρακονήματα και kevlar), με το οποίο οWatson έδωσε τέλος στην ανομβρία τρεισήμισι ετών. 
Κατόπιν, το 1982, ο Dennis φέρνει στην ομάδα τον Αυστριακό δις παγκόσμιο πρωταθλητή Niki Lauda (Νίκι Λάουντα) και κλείνει συμφωνία με τη TAG Porsche, με τη προοπτική να σχεδιάσουν οι Γερμανοί ένα νέο εξακύλινδρο turbo κινητήρα υπό τη καθοδήγηση της McLaren. Η πρώτη έκδοση του κινητήρα χρησιμοποιήθηκε στα μέσα του 1983, αλλά ξεκίνησε να πρωταγωνιστεί ένα χρόνο αργότερα.
Το 1984 σηματοδότησε μια πρωτοφανή για τα δεδομένα της Formula-1 κυριαρχία της McLaren, που όμοιά της δεν έχει πετύχει καμία άλλη ομάδα. Επί μια οκταετία η McLaren έγραφε ιστορία, εξαφανίζοντας τον ανταγωνισμό και καταρρίπτοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Το... χορό άνοιξε ο Niki Lauda, ο οποίος μαζί με το Γάλλο Alain Prost(Άλεν Προστ) χάρισαν στη McLaren το 2ο της πρωτάθλημα Κατασκευαστών, πετυχαίνοντας συνολικά 12 νίκες! Ο Lauda κέρδισε και το πρωτάθλημα Οδηγών (μόλις μισό βαθμό μπροστά από το Prost). Ήταν ήταν ο 3ος τίτλος τόσο για τον ίδιο όσο και για τη McLaren.
Τη σκυτάλη πήρε το 1985 ο Alain Prost, ο οποίος κάνοντας πέντε από τις έξι συνολικά νίκες της ομάδας (μια έκανε ο Lauda) πέτυχε το 3ο νταμπλ στην ιστορία της McLaren και φυσικά τον 1ο του προσωπικό παγκόσμιο τίτλο. Χαρακτηριστικό της στρατηγικής ικανότητας του Γάλλου είναι ότι σε αυτές τις πέντε νίκες μόνο μια φορά ξεκίνησε από τη pole position (πρώτη θέση στην εκκίνηση)... στον αγώνα της Αυστρίας. Το 1986, και μετά από μεγάλη μάχη με τον Mansell της Williams, ο Prost κάνει συνολικά τέσσερις νίκες και κατακτάει ξανά το πρωτάθλημα Οδηγών... 2ο (συνεχόμενο) για τον ίδιο, 5ο για τη McLaren. Και πάλι, από τις τέσσερις νίκες του μόνο στη μια ξεκίνησε από τη pole position (Μονακό). Το παρατσούκλι "Καθηγητής" που τον συνόδευε μέχρι το τέλος της οδηγικής του καριέρας μόνο τυχαίο δεν ήταν.Το 1987 είναι η τελευταία χρονιά που η McLaren τρέχει με κινητήρα Porsche και τερματίζει 2η στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών. Οι Prost και Johansson μάζεψαν συνολικά 76 βαθμούς, με τον Γάλλο να πετυχαίνει τρεις νίκες (Βραζιλία, Βέλγιο και Πορτογαλία).
Και φτάνουμε στο 1988, μια χρονιά ορόσημο όχι μόνο για τη McLaren αλλά και για την ίδια τη Formula-1. Με νέο εξακύλινδρο κινητήρα turbo φτιαγμένο από τη Honda και με τους Ayrton Senna (Άιρτον Σένα) και Alain Prost στα τιμόνια της, η McLaren κυριαρχεί ολοκληρωτικά κερδίζοντας 15 από τους 16 αγώνες... μια επίδοση που της αποφέρει 199 βαθμούς στο τέλος της περιόδου και δεν έχει επαναληφθεί έκτοτε από καμία ομάδα. Ταυτόχρονα οSenna κερδίζει τον 1ο του παγκόσμιο τίτλο, με τρεις βαθμούς περισσότερους από τον δεύτερο Prost (4ο νταμπλ της McLaren).
Η επέλαση της McLaren συνεχίζεται για τρία ακόμα χρόνια με ομηρικές μάχες (και διαμάχες) μεταξύ τωνSenna και Prost. Όλες οι υπόλοιπες ομάδες περνούν αναγκαστικά στο περιθώριο αφού οι δύο πιλότοι της McLaren μονοπωλούν το ενδιαφέρον, τις νίκες και τους τίτλους. Το 1989 ο Prost, αν και κάνει μόνο τέσσερις νίκες (έναντι έξι του Senna), κερδίζει τελικά τον 3ο του τίτλο και η McLaren προσθέτει ακόμα ένα νταμπλ σο ενεργητικό της. Οι 14 διπλές νίκες (1-2) των Sennaκαι Prost κατά τη διάρκεια της διετίας 1988-1989 αποτελεί νέο ρεκόρ για ένα και μόνο ζευγάρι οδηγών. Ακατάρριπτο έως σήμερα. Ο Senna "απαντάει" στο Prost το 1990, κάνοντας έξι νίκες έναντι καμίας του Γάλλου, κατακτάει τον 2ο παγκόσμιο τίτλο του και η McLaren γιορτάζει το 6ο νταμπλ της ιστορίας της. Το 1991 ο Βραζιλιάνος, με παρτενέρ πλέον τον Gerhard Berger, κερδίζει επτά αγώνες (έναντι ενός του Αυστριακού), κατακτάει τον 3ο παγκόσμιο τίτλο του (2ο συνεχόμενο) και η McLaren γίνεται (και παραμένει έως σήμερα) η μοναδική ομάδα στην ιστορία του αθλήματος με 4 συνεχόμενα νταμπλ!Κλείνει έτσι η χρυσή οκταετία της McLaren (1984-1991) κατά την οποία κέρδισε συνολικά 13 τίτλους (7 πρωταθλήματα Οδηγών, 6 Κατασκευαστών) και κατέρρψε τόσα ρεκόρ ώστε να φαντάζει απίθανο να επαναληφθεί κάτι παρόμοιο στο μέλλον από οποιαδήποτε ομάδα... ούτε καν από την ίδια τη McLaren.
Το 1992 είναι η τελευταία χρονιά συνεργασίας με τη Honda και το τέλος της περιόδου βρίσκει τη McLaren στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος Κατασκευαστών, έχοντας πετύχει συνολικά 5 νίκες (3 ο Senna και 2 ο Berger).
Το 1993, με την περσινή εξέλιξη του οκτακύλινδρου κινητήρα HB της Ford (1992) και τον Michael Andrettiπαρτενέρ του Senna, η McLaren τερματίζει και πάλι 2η ενώ καθ' όλη τη διάρκεια της περιόδου ο Βραζιλιάνος παλεύει μόνος του κόντρα στην ανώτερη Williams τουProst. Πετυχαίνει πέντε νίκες και τερματίζει δεύτερος (πίσω από τον Γάλλο), όμως η McLaren ξεπερνάει σε σύνολο νικών τη Ferrari με 16 χρόνια λιγότερης εμπλοκής στη Formula-1. Εδραιώνεται έτσι ως η πιο επιτυχημένη ομάδα του αθλήματος ακόμα και στις συνειδήσεις των μεγαλύτερων αντιπάλων της.Την ίδια χρονιά ντεμπουτάρει στη Πορτογαλία με τη McLaren ο Φινλανδός Mika Hakkinen κι εντυπωσιάζει τους πάντες όταν στα προκριματικά παίρνει τη 3η θέση, μπροστά από τον Senna (κανείς από τους δυο όμως δεν καταφέρνει να τερματίσει στον αγώνα).
Η τελευταία νίκη στη καριέρα του Senna ήταν και η τελευταία της McLaren για τα επόμενα τέσσερα χρόνια (Αυστραλία, 1993). Το 1994 η McLaren "φοράει" τον δεκακύλινδρο κινητήρα της Peugeot, ενώ ο Hakkinen"προβιβάζεται" σε πρώτο οδηγό της ομάδας αφού οSenna φεύγει για την Williams. Λίγο αργότερα (και χωρίς άλλη νίκη) ο Βραζιλιάνος πεθαίνει άδοξα, υπό αμφισβητούμενες συνθήκες, στη πίστα του Αγ.Μαρίνου. Πολλοί υποστηρίζουν πως η αδυναμία της McLaren να ξανακερδίσει αγώνα τα επόμενα τρία χρόνια αποτέλεσε τη περίοδο πένθους για το χαμό του αγαπημένου της παιδιού.Το 1995 ο Dennis κλείνει, για λογαριασμό της McLaren, συμφωνία με τη Mercedes, η οποία διατηρείται μέχρι σήμερα. Ο δεκακύλινδρος γερμανικός κινητήρας είναι μάλλον καλύτερος από τον προηγούμενο της Peugeot, αλλά υστερεί σημαντικά έναντι των Renault, Ford και Ferrari, ιδιαίτερα στην αξιοπιστία. Την επόμενη χρονιά, το 1996, ηMarlboro σταματάει να χορηγεί τη McLaren και στη θέση της έρχεται η West. Στο διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ 1994 και 1996 μια πλειάδα οδηγών παρελαύνει δίπλα στο Hakkinen (Brandle, Blundell, Mansell, Magnussen και Coulthard) όμως κανένας τους δεν καταφέρνει να κάνει ούτε μια νίκη. Και τις τρεις χρονιές η McLaren τερματίζει 4η στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών.
Το 1997, η McLaren αλλάζει τα χρώματά της από ασπροκόκκινα σε ασημόμαυρα, ο Dennis προσλαμβάνει για σχεδιαστή τον "πολύ" Adrian Newey (Αντριαν Νιούι) και ο David Coulthard (Ντέιβιντ Κούλχαρντ) βάζει τέλος στην τετραετή αποχή της ομάδας από νίκες: κερδίζει τον αγώνα της Μελβούρνης (Αυστραλία). Στο τέλος της περιόδου η McLaren βρίσκεται και πάλι 4η στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών, όμως οι 63 βαθμοί που συγκεντρώνει αποτελούν τη 2η καλύτερη επίδοση τέταρτης ομάδας στην ιστορία της Formula-1 (πρώτη είναι η Lotus, με 71 βαθμούς, το 1985). Επίσης, οι Coulthard και Hakkinen τερματίζουν 3ος και 6ος, αντίστοιχα, στο πρωτάθλημα Οδηγών, όντες οι μοναδικοί πιλότοι της σαιζόν που πετυχαίνουν διπλή νίκη (1-2)... στον τελευταίο αγώνα, στη Jerez. Η McLaren είναι πλέον έτοιμη να διεκδικήσει ξανά περισσότερους τίτλους.
Η διετία 1998-1999 επιβραβεύει με το καλύτερο τρόπο το "πάντρέμα" των στρατηγικών κινήσεων του Dennis, αρχικά με την υπομονετική εξέλιξη μονοθεσίου & κινητήρα (από Newey & Mercedes, αντίστοιχα) και αμέσως μετά με τη διατήρηση των Mika Hakkinen (Μίκα Χάκινεν) και David Coulthard στο τιμόνι της ομάδας για τρίτο συνεχόμενο έτος. Με συνολική συγκομιδή 16 νίκες, 23 pole positions και 18 ταχύτερους γύρους (σε 38 αγώνες) η McLaren κάνει το 8ο νταμπλ της ιστορία της (1998) και ο Hakkinen κατακτάει 2 συνεχόμενους παγκόσμιους τίτλους (1998, 1999).
Θεωρητικά το 2000 είναι μια καλή ευκαιρία για τη McLaren να πάρει ακόμα και το νταμπλ, γιατί αφενός οHakkinen έχει μεγάλο κίνητρο να γίνει ο δεύτερος οδηγός στην ιστορία με τρεις ή περισσότερους συνεχόμενους τίτλους (πρώτος είναι ο J.M.Fangio, με τέσσερις) κι αφετέρου διότι ο Newey έχει πλέον δις αποδεδειγμένη ικανότητα να εξελίσσει κορυφαία μονοθέσια. Στη πράξη όμως ο V10 της Mercedes "σκάει" σε καθοριστικούς αγώνες, ενώ παράλληλα ο Hakkinen περνάει παρατεταμένη αγωνιστική κάμψη καταμεσής της περιόδου. Παρά τις εντυπωσιακές επιδόσεις του Coulthard σε αρκετούς αγώνες, η McLaren τερματίζει τελικά 2η (πίσω από τη Ferrari), ενώ οι Hakkinen και Coulthard τερματίζουν στις θέσεις 2 και 3 (πίσω από τον M.Schumacher). Η Mercedes, προς τιμήν της και δια στόματος Norbert Haug, ζητάει εμμέσως (πλην σαφώς) "συγγνώμη" από τον Ηakkinen. Στα αξιοσημείωτα της περιόδου περιλαμβάνεται και η συντριβή του ιδιωτικού αεροπλάνου του Coulthard(σώζεται από θαύμα), ο οποίος παραδόξως, αμέσως μετά, ανέβασε κατακόρυφα τις επιδόσεις του.
Το 2001 ήταν χρονιά προβλημάτων, ατυχιών και συχνής δυσλειτουργίας της McLaren (λανθασμένη αεροδυναμική σχεδίαση μονοθεσίου στην αρχή, μη ανταγωνιστικός και παρωχημένος τεχνολογικά κινητήρας, εξαιρετική αναξιοπιστία κυρίως στο launch control, παραλίγο 'φυγή' του Newey προς την Jaguar, προτίμηση της Bridgestone στην ομόσταβλη Ferrari).Σηματοδότησε επίσης πολλές και σημαντικές αλλαγές, τόσες ώστε να μπορούμε να μιλάμε για τέλος -ή έναρξη νέας- εποχής (αποχώρηση του Hakkinen στο τέλος της σαιζόν, αντικατάστασή του με τον ταλαντούχο αλλά άπειρο rookie Raikkonen, ανακοίνωση νέας συμφωνίας με τη Michelin, ανακοίνωση νέου ευρυγώνιου κινητήρα από τη Mercedes, φήμες για πιθανή αποχώρηση της West από τη F1).
Η 2η θέση στο Κατασκευαστών (πολύ πίσω από τη Ferrari) και η 2η του Coulthard(πολύ πίσω από τον M.Schumacher) μόνο αποτυχία δεν ήταν, λόγω και της τρομακτικά ανανεωμένης Williams με τα ολόφρεσκα Michelin της και τον εντυπωσιακό (πλην αναξιόπιστο) κινητήρα της BMW.
4 νίκες (2 ο Coulthard σε Βραζιλία και Αυστρία, 2 ο Hakkinen σε Αγγλία και Αμερική), 102 βαθμοί (65 ο Σκοτσέζος, 37 ο Φινλανδός), 2 poles (Coulthard σε Αγ.Μαρίνο και Μονακό), 13 βάθρα και 6 ταχύτεροι γύροι ο τελικός απολογισμός μιας... κακής χρονιάς.
Όπως αναμενόταν, το 2002 ξεκίνησε για τη McLaren με ριζικές αλλαγές, συγκρατημένη αισιοδοξία, αλλά και μερικώς αντικρουόμενες προσδοκίες. Η μεταπήδηση στο στρατόπεδο της Michelin, η αντικατάσταση του αποχωρήσαντα Hakkinenμε τον Raikkonen και ο νέος ευρυγώνιος V10 της Ilmor (Mercedes), ώθησαν τον Adrian Newey (τεχνικό υπεύθυνο και αρχισχεδιαστή) να δηλώσει ότι η σαιζόν θα είναι μεταβατική, ώστε να μπορέσει η McLaren να διεκδικήσει με αξιώσεις τους τίτλους τη μεθεπόμενη χρονιά, δηλαδή το 2003. Αντίθετα, ο Ron Dennis (ιδιοκτήτης και αφεντικό της ομάδας) χαρακτήρισε το πρωτάθλημα των κατασκευαστών δύσκολο, αλλά εφικτό στόχο για το 2002.Στην πράξη διαψεύσθηκαν αμφότεροι, αφού τόσο ο νέος κινητήρας, όσο και τα ελαστικά της Michelin, αποδείχτηκαν κατώτερα των προσδοκιών. Ιδίως ο κινητήρας, ο οποίος μηδένισε την εντυπωσιακή ταχύτητα του Raikkonen (υπερκέρασε τον Coulthardστα προκριματικά 10 φορές), αναγκάζοντάς τον σε 6 εγκαταλείψεις. Ο "πιτσιρικάς" εγκατέλειψε άλλες 5 φορές (3 εκ των οποίων λόγω λοιπών μηχανικών προβλημάτων).
Η χρονιά έκλεισε με απογοητευτικό απολογισμό για τη ΜcLaren, η οποία με συγκομιδή μόλις 65 βαθμών, 1 νίκης (Coulthard, Μονακό), καμίας pole-position, 10 βάθρων και 2 ταχύτερων γύρων τερμάτισε 3η στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών, πίσω από τις Ferrari και Williams. Στο πρωτάθλημα Οδηγών, οι Coulthard και Raikkonenτερμάτισαν στις θέσεις 5 και 6, με 41 και 24 βαθμούς, αντίστοιχα.
